794 998 402

99-311, Szczyt 16

 bractwo.kaplanskie@bksj.pl

Stowarzyszenie Kapłańskie Świętego Józefa

***  Kościół Chrześcijańsko - Katolicki  ***

 

***  O Kościele ***

 

 

 ✠ AD MAIOREM DEI GLORIAM ✠

Bractwo Kapłańskie Świętego Józefa

 

Kontakt

Szczyt 16, 99-311

tel. 794 998 402

e-mail: bractwo.bksj@gmail.com

              stowarzyszeniekchk@gmail.pl

 

Nr konta

38 1090 1304 0000 0001 5586 1918

 

Duszpasterstwo w mediach społecznościowych

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.

 

W symbolu wiary wyznajemy wiarę w Kościół, w to, że jest on jeden, święty, powszechny i apostolski. Kościół jednak nie posiada tych przymiotów sam z siebie. To Chrystus przez Ducha Świętego sprawia, że Jego Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski. Spróbujmy rozważyć te cztery przymioty, które wskazują istotne rysy Kościoła i jego posłannictwo.

 

Zacznijmy od prawdy mówiącej o tym, że Kościół jest jeden. Jest taki ze względu na swoje źródło, ponieważ jeden i niepodzielny jest Chrystus, który go założył. Jeden jest Bóg, a Jego jedność stanowi wspólnota Ojca, Syna i Ducha Świętego. Kościół jest z Boga i Boga wyraża. Kościół jest także jeden ze względu na swoją duszę, czyli Ducha Świętego, który mieszka w wierzących, a ponadto napełnia Kościół swoją obecnością i nim kieruje. Jedność należy zatem do istoty Kościoła. 
 
Od początku jednak jeden Kościół ukazuje się w wielkiej różnorodności. Pochodzi ona zarówno z rozmaitości darów Bożych, jak i z wielości otrzymujących je osób. W jedności ludu Bożego gromadzi się różnorodność narodów, kultur, osób. Wśród członków Kościoła istnieje również różnorodność darów, zadań, sytuacji i sposobów życia. To wielkie bogactwo ludzkiej różnorodności nie sprzeciwia się jednak jedności Kościoła. Jedynie grzech i ciężar jego konsekwencji nieustannie zagrażają darowi jedności.
 
Jakie są więzy umacniające jedność Kościoła? Przede wszystkim jest to wyznawanie jednej wiary, przekazanej przez apostołów. Jest to również wspólne celebrowanie kultu Bożego, zwłaszcza sakramentów. Tę jedność stanowi również sukcesja apostolska, czyli przekazywanie następcom tego, co apostołowie otrzymali od Jezusa. Dzieje się to poprzez sakrament święceń.
 
W Kościele od początku dochodziło do rozłamów, które karcił apostoł Paweł, uważając je za godne potępienia.  W następnych wiekach zrodziły się jeszcze większe spory. One doprowadziły do odłączenia się całych społeczności od wspólnoty Kościoła, przy czym, uznajmy to z pokorą, często wina była nie tylko po jednej stronie. Chrystus zawsze udziela swemu Kościołowi daru jedności. Nie czyni tego jednak wbrew woli ludzi, którzy stanowią Kościół. Dlatego Kościół musi się zawsze modlić i pracować nad tym, by strzec, umacniać i doskonalić jedność. W trosce o jedność swoich uczniów Jezus modlił się przed męką: ,,Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty Ojcze, we Mnie, a Jaw Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posiał"     (J 17,21).
 

Drugi przymiot Kościoła to świętość. 

 

Wiara nas uczy, że Kościół ze swej natury jest święty, ponieważ jest najpełniej zjednoczony z Chrystusem i przez Niego stale jest uświęcany. W Chrystusie również, i przez Niego, Kościół zyskuje moc uświęcania. Uświęca każdego, kto we wspólnocie Kościoła znajduje drogę realizacji swego człowieczeństwa. To właśnie Kościołowi została powierzona pełnia środków zbawienia. Z tej racji już tu, na ziemi Kościół naznaczony jest prawdziwą, choć jeszcze niedoskonałą, świętością. W Kościele i poprzez Kościół dążymy do świętości, a duszą tej świętości jest miłość; do życia nią wszyscy jesteśmy powołani. Jednakże, uznając świętość Kościoła, wszyscy Jego członkowie muszą uznać się za grzeszników, których miłość jest jeszcze niepełna i niedoskonała. Konsekwentnie więc mają wzrastać w świętości. Są bowiem na drodze uświęcenia.

 

Trzecim elementem, który określa istotę Kościoła, jest jego powszechność.
 
W tłumaczeniu greckim powszechny oznacza uniwersalny, cały, zupełny. Kościół jest powszechny, ponieważ jest w nim stale obecny Chrystus. Ponadto Kościół jest powszechny, ponieważ z woli Chrystusa został posłany do całego rodzaju ludzkiego. I chociaż ten powszechny Kościół podzielony jest na tzw. Kościoły partykularne, czyli na diecezje, one również są powszechne. Jest tak dzięki ich jedności z Kościołem rzymskim, tym pierwszym, który pod wodzą Ojca świętego przewodzi w miłości.
 
Kościół musi jednak patrzeć na świat, a czyniąc to, zauważać, że w tym świecie żyją wyznawcy rozmaitych religii. Kościół ich nie potępia, ale usiłuje wejść z nimi w braterski dialog, aby szli  drogą zbawienia, by mogli uczestniczyć w Boskim dziele zbawienia. Pośród Kościołów niechrześcijańskich najbliższa jest nam wspólnota żydowska, do której przodków przemawiał Bóg. W odróżnieniu od innych religii niechrześcijańskich wiara żydowska zawiera w sobie odpowiedź na Boże objawienie, jakie Izraelici otrzymali w Starym Przymierzu. Nie możemy zapominać, że właśnie w tym narodzie przyszedł na świat Chrystus. Jest On Żydem według ciała. Dlatego ten naród  i dialog z nim musi być nam, chrześcijanom szczególnie bliski.
 

  • Jesteśmy cząstką świętego, Kościoła Katolickiego i Apostolskiego założonego przez Naszego Pana Jezusa Chrystusa. Katolickim, tradycjonalistycznym stowarzyszeniem życia apostolskiego, wspólnotą Kościoła Chrześcijańsko - Katolickiego w Rzeczypospolitej.

 

  • Wyznajemy katolickie prawdy wiary, moralności i zasady ustroju Kościoła, zawarte w Piśmie Świętym, sformułowane w powszechnych symbolach wiary i postanowieniu siedmiu Soborów Powszechnych Pierwszego Tysiąclecia.

 

  • Uznajemy tradycyjne siedem sakramentów świętych.

 

  • Przyjmujemy, że biskup Rzymu, papież który zasiada w katedrze św. Piotra jest „Primus inter Pares” , a więc pierwszym pośród równych w Kościele katolickim. Przyznajemy biskupowi Rzymu jego dawny, historyczny prymat pierwszego wśród równych sobie "primus inter pares", przyjęty przez sobory ekumeniczne i Ojców Kościoła, jednakże nie uznajemy dogmatu o nieomylności papieża. Jest samodzielny i niezależny organizacyjnie od jakiejkolwiek zagranicznej władzy kościelnej i świeckiej.

 

  • Duchowieństwo Kościoła, posiada ważną sukcesję apostolską.

 

  • W Kościele istnieje dobrowolność celibatu, jednak uznajemy, że jest on darem Bożym, łaską całkowitego oddania się na wyłączność tylko Bogu.

 

  • Wierzymy, że moc Kościoła opiera się na autorytecie biskupów.

 

  • Posługujemy się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego przedsoborowym. Msze święte sprawujemy sprzed reform soboru Watykańskiego II w języku polskim, łacińskim.

 

  • Posiadamy hierarchię kościelną: subdiakon , diakon, prezbiter, biskup.

 

  • Kościół oddaje cześć aniołom, apostołom, męczennikom i świętym, wśród nich szczególne miejsce rezerwuje dla Matki Najświętszej. 

 

„Trzymamy się tego, co wszędzie, co zawsze, co przez wszystkich było wyznawane; to jest bowiem prawdziwe i rzeczywiście katolickie”.

 

 

Jako wspólnota Kościoła wierzymy, że siedem sakramentów jest instytucją Boską.  Odrzucamy arianizm i inne herezje, które naruszają doktrynę katolicką. Jesteśmy Kościołem sakramentalnym, przyjmujemy pełnię chrześcijaństwa wyrażoną w tradycji katolickiej; podtrzymujemy nauki wiary, które przekazali nam Apostołowie przez Jezusa Chrystusa; wyznajemy jedną świętą wiarę katolicką i apostolską wyrażoną w niepodzielnych soborach kościelnych. Kościół w swojej doktrynie jest najbliższy Kościołowi Rzymskokatolickiemu. Nauka Kościoła Chrześcijańsko-Katolickiego, nie odbiega od wiary i tradycji Świętego Powszechnego i Apostolskiego Kościoła tradycji zachodniej. W sprawowaniu świętych czynności posługuje się kalendarzem liturgicznym zbieżnym z Kościołem Rzymsko Katolickim - przedsoborowym. Podobnie jak Kościół Rzymsko Katolicki  najwyższą cześć, Kościół oddaje Bogu w Trójcy Jedynemu. Kościół wyznaje wiarę i oddaje cześć aniołom, świętym apostołom, męczennikom Kościoła Powszechnego, świętym Kościoła powszechnego.

 

Szczególne miejsce wśród świętych zajmuje Matka Najświętsza – Niepokalanie poczęta Maryja, Matka Syna Bożego. Wierzymy, że Najświętsza Maryja Panna jest naprawdę Matką Boga, „Theotokos”, przez którą Chrystus Jezus narodził się na świecie; Ma wielką moc wstawienniczą i wzywamy jej wstawiennictwa w imieniu nas samych, Kościoła jak i świata.  Kościół przyjmuje wszystkie dogmaty Kościoła Rzymsko Katolickiego w tym dotyczące Trójcy Świętej, mariologiczne oraz eklezjologiczne. Kościół uznaje papieża papieża, który zasiada w katedrze św. Piotra, jako Jego następcę -  jest „Primus inter Pares” , a więc pierwszym pośród równych w Kościele katolickim tym samym oddając Mu należną cześć i uznając Jego szczególną pozycję pośród wybranych przez Pana apostołów.

Kościół zgodnie z nauką i tradycją zachodniego Kościoła Powszechnego podaje do wierzenia , że jest siedem sakramentów świętych. Kościół jest Kościołem autokefalicznym czyli samodzielnym i niezależnym organizacyjnie od jakiejkolwiek zagranicznej władzy kościelnej i świeckiej.

 

Kościół posiada Biskupa z ważną sukcesją apostolską pochodzącą od Grzegorza IV - Patriarchy Antiochii, skończywszy na Bp. Marcinie Puchale, który został konsekrowany na biskupa 15 września w Kijowie przez Stefana (Negrebetsky) konsekrowanego 30 kwietnia 2005 roku w Kijowie oraz biskupów Konstantyna (Miskov) i Dimitrija (Krikun), Sergieja (Wutyanow). Wierzymy w kapłaństwo mężczyzn. Cenimy celibat jako dar Ducha Świętego, charyzmat, który dawany jest niektórym. (Istnieje dobrowolność celibatu na wzór pierwszych Apostołów, którzy posiadali swoje rodziny, pracowali na swoje utrzymanie. Wierzymy, że życie zaczyna się od poczęcia do naturalnej śmierci i dlatego odrzucamy akt aborcji. Kościół prowadzi dialog z różnymi Kościołami, wyznaniami oraz szanuje inne wspólnoty chrześcijańskie wyznające wiarę w Trójcę Przenajświętszą. 

 

Kościół nie jest związkiem wyznaniowym, lecz Kościołem. Przyjmując wiarę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół,  jako jego część, Kościół jest częścią Kościoła Powszechnego. Nie należy więc Kościoła Chrześcijańsko - Katolickiego umieszczać w przedziale związków wyznaniowych, lecz Kościołów. Nie jest również Nowym Ruchem Religijnym bowiem nie odbiega w niczym od doktryny Kościoła Rzymskokatolickiego z wyłączeniem dyscypliny duchowieństwa ( dobrowolność  celibatu, możliwość zawierania związku małżeńskiego przez duchownych ). Wszelkie nabożeństwa, Najświętszą Ofiarę Mszy Świętej sprawuje tak jak robił to Kościół od najstarszych wieków  wg. dawnych przedsoborowych ksiąg w języku ojczystym/ po łacinie. Godłem Kościoła jest niebieski herb z wpisanym tradycyjnym złotym krzyżem, który jest w centralnym miejscu. Całość wieńczą: mitra, pastorał, elementy władzy biskupiej.

 

Duchowieństwo

 

Obecnie Kościół posiada kilku Kapłanów. Duchownym ( biskupem, prezbiterem i diakonem) w Kościele  może być wyłącznie mężczyzna, który ukończył Wyższe Seminarium Duchowne oraz uzyskał święcenia diakonatu lub prezbiteratu. Biskupem w Kościele jest kapłan wskazanym zgodnie, z tradycja Apostolską, przez Synod Kościoła i wybranym spośród trzech kandydatów przez Pierwszego Biskupa Kościoła. Konsekrowanym przez przynajmniej jednego biskupa katolickiego lub starokatolickiego posiadającego niewątpliwą sukcesję apostolską. Księży nie obowiązuje celibat. Strojem kapłańskim pozostaje czarna sutanna lub tzw. krótki stój duchowny. Stroje liturgiczne zgodne z tradycją Kościoła rzymskokatolickiego. Osobą duchowną są rownież osoby zakonne, bracia i siostry zakonne. 

Duchowieństwo nie jest jednak zobligowane do życia w celibacie. Aczkolwiek jest on dobrowolny i jest wielkim charyzmatem. Duchowny Kościoła Chrześcijańskokatolickiego żyje według norm ustalonych przez świętego Pawła Apostoła, które zawarł w pierwszym liście do Tymoteusza : “Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, rozsądny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania, nie przebierający miary w piciu wina, nieskłonny do bicia, ale opanowany, niekłótliwy, niechciwy na grosz, dobrze rządzący własnym domem, trzymający dzieci w uległości, z całą godnością. Jeśli ktoś bowiem nie umie stanąć na czele własnego domu, jakżeż będzie się troszczył o Kościół Boży? Nie [może być] świeżo ochrzczony, ażeby wbiwszy się w pychę nie wpadł w diabelskie potępienie. Powinien też mieć dobre świadectwo ze strony tych, którzy są z zewnątrz, żeby się nie naraził na wzgardę i sidła diabelskie”. Jako mąż i ojciec swojej rodziny ma być żywym świadkiem i przykładem dla innych mężów i ojców, poprzez to  ma obejmować swoją duchową troską wszystkich, których Bóg stawia na drodze Jego posługiwania.